Edward Ogrodowicz

---

Życiorys

Edward Ogrodowicz w swoim życiu przeszedł przez wiele różnych doświadczeń. W okresie do 1939 roku uczęszczał do szkoły podstawowej w Sierpcu, gdzie ukończył jedynie 3 klasy. W czasach okupacji zmuszony był do pracy na roli, a w 1944 roku został wywieziony na przymusowe roboty do Niemiec. Udało mu się jednak zbiegło i pozostał w ukryciu do zakończenia konfliktu.

Po wojnie, w 1949 roku, zdobył świadectwo ukończenia gimnazjum w Sierpcu. Tego samego roku, 23 września, z własnej inicjatywy zaciągnął się do służby w Ludowym Wojsku Polskim. W latach 1949-1951 kształcił się jako podchorąży w Oficerskiej Szkole Artylerii Przeciwlotniczej w Koszalinie, gdzie uzyskał bardzo dobra ocenę na egzaminie końcowym i został promowany na podporucznika w korpusie oficerów artylerii. Dzięki swoim umiejętnościom, pozostał w swojej szkole na stanowisku dowódcy radaru.

Ogrodowicz kontynuował naukę w latach 1953–1958 na Wydziale Przyrządów Artylerii Przeciwlotniczej w Akademii Artyleryjsko-Inżynieryjnej w Moskwie, gdzie uzyskał tytuł magistra inżyniera uzbrojenia. W styczniu 1959 roku rozpoczął pracę jako starszy pomocnik kierownika pracowni Radiowych Urządzeń Artyleryjskich w Zakładzie Radiolokacji Działu Naukowo-Badawczego Centralnego Badawczego Poligonu Artyleryjskiego, a w grudniu 1960 roku obejmował stanowisko kierownika Pracowni Aparatury Specjalnej.

Od października 1961 do kwietnia 1962 roku szkolono go w Akademii Artyleryjsko-Inżynieryjnej w Moskwie. W maju 1962 roku objął stanowisko kierownika Cyklu Sprzętu Strzelecko-Moździerzowego i Amunicji w Oficerskiej Szkole Uzbrojenia w Olsztynie, a od grudnia 1962 zarządzał Cyklu Specjalnego tej szkoły. W kolejnych latach, od października 1964 do lutego 1965, uczestniczył w Kursie Przeszkolenia Oficerów Wojsk Rakietowych w ZSRR.

Od lipca 1967 roku zajmował stanowisko zastępcy komendanta Oficerskiej Szkoły Uzbrojenia do spraw szkolenia. Po reorganizacji tej instytucji, od kwietnia 1970 roku był zastępcą komendanta Centralnego Ośrodka Szkolenia Służb Uzbrojenia i Elektroniki. W lutym 1972 roku denował szef Służby Uzbrojenia i Elektroniki Pomorskiego Okręgu Wojskowego w Bydgoszczy. W 1974 roku ukończył Kurs Przeszkolenia Oficerów szczebla operacyjnego w Akademii Sztabu Generalnego WP.

W maju 1977 roku został szefem Służb Technicznych i zastępcą dowódcy Pomorskiego Okręgu Wojskowego. Na mocy uchwały Rady Państwa z 4 października 1979 roku, został mianowany generałem brygady, a nominację wręczył mu 11 października 1979 roku w Belwederze przewodniczący Rady Państwa PRL, prof. Henryk Jabłoński, w obecności I sekretarza Komitetu Centralnego PZPR Edwarda Gierka oraz ministra obrony narodowej, generała armii Wojciecha Jaruzelskiego.

W 1980 roku ukończył Kurs Operacyjno-Strategiczny w Wojskowej Akademii Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR im. Klimenta J. Woroszyłowa w Moskwie, a od maja 1982 do sierpnia 1991 roku pełnił funkcję szefa Służby Uzbrojenia i Elektroniki w Ministerstwie Obrony Narodowej. Ostatecznie, na własną prośbę, przeszedł na emeryturę 2 sierpnia 1991 roku.

Jako autor publikacji fachowych i projektów z zakresu uzbrojenia, Edward Ogrodowicz również brał udział w doskonaleniu systemu informatycznego zabezpieczania sił zbrojnych w rakiety i amunicję „MORION”. Odgrywał aktywną rolę w Naczelnej Organizacji Technicznej jako kierownik podkomisji do spraw przemysłu obronnego oraz w Stowarzyszeniu Inżynierów i Techników Mechaników Polskich, gdzie był przewodniczącym Zarządu Sekcji Techniki i Uzbrojenia.

Awanse

Edward Ogrodowicz osiągnął szereg znaczących awansów wojskowych w swojej karierze. Jego awanse są następujące:

• podporucznik – 1951,
• porucznik – 1953,
• kapitan – 1956,
• major – 1961,
• podpułkownik – 1966,
• pułkownik – 1970,
• generał brygady – 1979.

Odznaczenia

Edward Ogrodowicz odznacza się wieloma wyróżnieniami, które są świadectwem jego zasług i osiągnięć w służbie narodowej i międzynarodowej. Oto lista jego najważniejszych odznaczeń:

• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1981),
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1969),
• Złoty Krzyż Zasługi (1964),
• Medal 40-lecia Polski Ludowej,
• Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” (1971),
• Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju” (1976),
• Srebrna Odznaka „Za Zasługi dla Obrony Cywilnej” (1983),
• Medal „Za Umacnianie Braterstwa Broni” (ZSRR) (1981),
• Medal 70 Lat Sił Zbrojnych ZSRR (1988),
• Medal za umacnianie braterstwa broni I stopnia (Czechosłowacja) (1985),
• Medal 30-lecia Rewolucyjnych Sił Zbrojnych Kuby (Kuba) (1987),
• I inne.

---

Oceń: Edward Ogrodowicz

---