Edward Bekier to postać, która z pewnością zapisała się w historii polskiej chemii. Urodził się 9 października 1883 roku w Sierpcu, a swoje życie zakończył 10 lutego 1945 roku w Wilnie.
Był on polskim chemikiem, którego prace koncentrowały się głównie na chemii nieorganicznej oraz fizycznej. Jego osiągnięcia w tych dziedzinach wpływały na rozwój nauki w Polsce.
Edward Bekier pełnił funkcję profesora zwyczajnego na Uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie, gdzie jego wkład w edukację oraz badania był nieoceniony. Jest również znany jako założyciel katedry chemii fizycznej, która do dzisiaj wpływa na kształcenie studentów w tej dziedzinie. Dodatkowo, Bekier odegrał istotną rolę w rozwoju Polskiego Towarzystwa Chemicznego w Wilnie, zakładając jego oddział.
Życiorys
Edward Bekier był synem Jana Ignacego Bekiera oraz Marii z Nawrockich. W 1904 roku uzyskał świadectwo dojrzałości, kończąc II Gimnazjum Filologiczne w Warszawie. Następnie w latach 1904–1905 podjął studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Warszawskiego, jednakże w 1905 roku został relegowany z uczelni z powodu uczestnictwa w bojkocie szkół rosyjskich.
Po tym incydencie, w latach 1905–1911 studiował chemię na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. Dzięki swoim badaniom oraz pracy doświadczalnej z zakresu chemii, zdobył tytuł doktora filozofii. W 1912 roku rozpoczął studia w zakresie chemii fizycznej na Uniwersytecie w Getyndze, a w latach 1913–1914 kontynuował naukę na Politechnice w Charlottenburgu w Berlinie.
W 1915 roku, Bekier podjął pracę jako asystent w katedrze chemii Politechniki Warszawskiej, a rok później został adiunktem w katedrze chemii nieorganicznej na tej samej uczelni. W 1919 roku został powołany na stanowisko docenta i prowadził wykłady na Wydziale Chemicznym Politechniki Warszawskiej oraz Wydziale Przyrodniczym Towarzystwa Kursów Naukowych, gdzie uczył w latach 1916-1918.
W trakcie wojny polsko-bolszewickiej Bekier ochotniczo wstąpił do Wojska Polskiego, gdzie służył jako kanonier w I Pułku Artylerii Zenitowej. Na mocy dekretu Naczelnika Państwa, w 1920 roku otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego. W latach 1921–1922 kierował katedrą chemii nieorganicznej na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Od 1922 roku działał w Uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie, gdzie organizował katedrę chemii fizycznej, którą prowadził aż do wybuchu II wojny światowej w 1939 roku.
W 1936 roku otrzymał nominację na profesora zwyczajnego z rąk Prezydenta RP. W latach 1923–1924 oraz 1931–1932 pełnił funkcję dziekana Wydziału Matematyczno-Przyrodniczego Uniwersytetu Wileńskiego. Z kolei w latach 1924–1925, 1928–1929 oraz 1932–1933 pełnił rolę prodziekana.
Edward Bekier był także współzałożycielem oraz długoletnim prezesem oddziału Polskiego Towarzystwa Chemicznego w Wilnie. Był aktywnym członkiem Towarzystwa Przyjaciół Nauk oraz Societe de Chimie Physique w Paryżu. Dodatkowo, zorganizował oraz kierował biblioteką chemiczną na Uniwersytecie Wileńskim, a także założył i prowadził „Koło Chemików”. W czasie II wojny światowej prowadził wykłady z zakresu chemii fizycznej w ramach tajnego Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie.
Dorobek naukowy
Edward Bekier jest autorem 29 prac opublikowanych w krajowych i międzynarodowych czasopismach chemicznych. Jego publikacje dotyczą szerokiego zakresu dziedzin, takich jak elektrochemia, radioaktywność oraz własności metali i ich stopów.
W szczególności, główna tematyka jego badań koncentruje się na kinetyce chemicznej, zarówno w układach jednorodnych, jak i niejednorodnych.
Inne
Edward Bekier miał żonę, która nosiła imię Stanisława, z domu Haniczów. W ich związku narodził się syn, Jan Jerzy, który przyszedł na świat w roku 1929.
Pozostali ludzie w kategorii "Nauka i edukacja":
Tadeusz Przeciszewski | Jakub Chojnacki | Zbigniew Sudolski | Jacek Karwowski (ekonomista) | Marek Jagodziński (archeolog) | Artur GałkowskiOceń: Edward Bekier